door Julie Oyang

“Ze liep naar de zee in een stralend-rode world. De welvingen van haar lichaam werden een met het licht dat deed denken aan verbleekte rozen. Toen ontstond er langzaam een barst in het midden van haar lichaam waar het stralend-wit doorheen scheen. De golven in de zee verbaasden zich erover en ze rezen en vielen op een orderlijke manier.”

Zo beschreef de Chinese schrijver Lu Xun de dag waarop de oermoeder van de Chinezen de wereld schiep in een van zijn beroemde korte verhalen. De oorspronkelijke mythe van de godin komt echter uit het Boek van Bergen en Zeeën van circa 3000 jaar geleden, oftewel Shan Hai Jing. Heel lang geleden vond er een grote ramp plaats op aarde. De hemel stortte neer en al het kwade kwam vrij om de natuurlijke orde te verstoren. Een godin genaamd Nüwa smolt vijfkleurige stenen om het gat in het gewelf van de hemel te dichten. Ze hakte de vier poten van een reuzeschildpad om de hemel erop te laten steunen en zo werden hemel en aarde voor het eerst van elkaar gescheiden. Toen ze klaar was, keek Nüwa rond. Ineens voelde ze zich eenzaam. De oermoeder nam wat klei in haar handen om er mensenfiguren van te maken, mannen en vrouwen die ze vervolgens leven inblies.

In veel delen van China zijn er ook legenden dat Nüwa kippen maakte op de eerste dag van de eerste maanmaand, honden op de tweede dag, varkens op de derde dag, schapen op de vierde dag, koeien op de vijfde dag en paarden op de zesde dag. Kippen, honden, varkens en schapen symboliseerden dan de vier seizoenen en koeien en paarden de aarde en de lucht. In sommige versies wordt er verteld dat haar lichaam in het land veranderde, haar botten in de bergen, haar haren in het gras en de bomen en haar bloed in de rivieren.

In het Taoïsme wordt Nüwa beschouwd als een van de hoogste godheden. Samen met haar broer Fuxi heeft zij ook de oudste Chinese muziekinstrumenten uitgevonden die de stem van de hemel konden nabootsen. Nüwa voerde het huwelijkssysteem in voor jonge mannen en vrouwen zodat ze zich konden voortplanten. Maar toen zag zij dat de mensen werkten bij zonsopgang en rustten bij zonsondergang en vond dat hun leven eentonig was. Ze veranderde nectar in verrukkelijke wijn. Mensen waren haar erg dankbaar en sindsdien eerden ze haar met uitgebreide rituelen.

De Nüwa-cultuur kent een lange geschiedenis die diepgeworteld is in de prehistorische matriarchale beschaving. De schrijver Guo Pu uit de 3de eeuw merkte op: “Nüwa was de oudste godin. Ze droeg de titel keizer. Ze had het gezicht van een mens en het lichaam van een slang. Ze kon op één dag maar liefst zeventig keer van vorm veranderen!”

Vanwege de bovengenoemde kwaliteiten vertegenwoordigt de oermoeder het kosmische geheel. Terwijl de Westerse filosofie de nadruk heeft gelegd op het dualisme en daardoor de aandacht heeft gevestigd op tegenstellingen tussen één en velen en tussen lichaam en geest, zijn de Chinese denkers vooral bezig geweest om het antwoord te zoeken via een holistische benadering. De oermoeder is de belichaming van “één die velen bevat”. Haar lichaam is niet de tegenstander is van de geest, maar juist de onmisbare manifestatie van het lichaam.

De mythe van Nüwa weerspiegelt de unieke visie die tot op de dag van vandaag voortleeft. Harmonie tussen mens en natuur is dan ook een van de belangwekkende bijdragen van de Chinese cultuur aan de wereld. De Chinese oermoeder gebruikte haar eigen handen om de natuur te eren en verkennen, vol inspiratie en verbeeldingskracht.