Al in de Ming-dynastie stond Pekingeend op het menu van het keizerlijk hof. Tegenwoordig kun je dit gerecht overal in Peking eten. De bekendste Pekingeend restaurantketens zijn Bianyifang en Quanjude.

De vetgemeste witte Pekingeenden worden geslacht, geplukt, ontdaan van de ingewanden en goed gespoeld met water. Door de nekholte wordt lucht onder de huid gepompt om de huid van het vet los te maken. De eend wordt vervolgens twee tot drie minuten geblancheerd in kokend water en dan opgehangen om te drogen. Tijdens het ophangen wordt de eend twee keer geglaceerd. Dan wordt hij vierentwintig uur op een koele, droge plaats bewaard en tenslotte in een oven geroosterd tot het vel glanzend bruin is.

Het eerste restaurant van Bianyifang werd al in 1416 geopend. Hier wordt de Pekingeend op traditionele wijze geroosterd in een gesloten baksteenoven. De oven wordt voorverwarmd door sorghumstro te verbranden. Zodra het vuur gedoofd is, gaat de eend de oven in en wordt hij langzaam gaar geroosterd.

Restaurant Quanjude, opgericht in 1864, roostert zijn eenden in een open oven. Er kunnen wel twintig eenden tegelijk hangend geroosterd worden boven een met perzik- of perenhout gestookt vuur. Dat duurt dertig tot veertig minuten en gebeurt op een temperatuur van 270 °C. Doordat het vet tijdens het kookproces smelt, wordt het vel lekker krokant.

Pekingeend wordt vaak in drie gangen geserveerd. De eerste gang bestaat uit plakjes eendenvel met zoete bonensaus. Daarna worden plakjes vlees met vel geserveerd met gestoomde pannenkoeken en julienne gesneden komkommer en lente-ui. Je doopt het plakje vlees  in de saus en wikkelt het samen met de groente in de pannenkoek. Je mag de pannenkoek met je handen of met stokjes eten. De rest van de eend kan op drie manieren worden geserveerd: in een bouillon met Chinese kool en zachte tofu, geroerbakt in zoete bonensaus, of gebakken met zout en peper.